சும்மா கிடந்த சங்கை.....

அன்றொரு நாள் சரியான மழை..சூடாக கடை வீதியில் பக்கோடா வாங்கிக் கொண்டு வீடு வந்தேன். வந்ததும், கை,கால் அலம்பி, காஃபியுடன் பக்கோடா பொட்டலத்தை அவிழ்த்தேன். எனக்கு ஒரு பழக்கம். முதலில் பக்கோடா பேப்பரை படிப்பேன்..அப்புறம் தான் பக்கோடா!
அது போல் தான், அம்மா கொடுத்த காஃபி ஆறிக் கொண்டு இருக்க, அந்த பக்கோடா பேப்பரைப் படித்தேன். அதில் இருந்த ஒரு துணுக்கு என்னைக் கவர்ந்தது.அதாவது, திருமணத்திற்கு முன்,மேலை நாடுகளில் பாதாதி கேசம் வரை ’தரோவாக’ ’மெடிக்கல் செக்கப்’ செய்து கொள்வார்களாம்.எனக்கும் அது சரியெனப் பட்டது. திருமணம் நிச்சயம் ஆகி, இன்னும் ஒரு மாதம் தான் இருக்கிறது திருமணம் ஆக! நாமும் அந்த மாதிரி ’மெடிக்கல் செக்கப்’ செய்து கொண்டால் என்ன என்று தோன்றியது.ஏதாவது ஒன்று கிடக்க ஒன்று ஆனால், இப்போதே அவர்களிடம் சொல்லி விடலாமே..அனாவஸ்யமாக ஒரு பெண்ணின் பாவத்தைக் கொட்டிக் கொள்ள வேண்டாமே’ என்கிற நல்லெண்ணம் தான் காரணம்!
எப்படா அண்ணா ஆஃபீஸிலிருந்து வருவார் எனக் காத்திருந்து, அண்ணா வந்ததும் “காஃபி குடிச்சுட்டு உடனே வா, சீக்கிரம் ஒரு இடத்திற்குப் போகணும்” என்றேன்.(என்னுடைய நிகழ்வுகளைப் படிப்பவர்களுக்குத் தெரியும் நாங்கள் அப்பாவை அண்ணா என்று தான் கூப்பிடுவோம் என்று!)
“ எங்கேடா, அண்ணா வந்ததும், வராததுமா?” - இது அம்மா.
“ வந்து சொல்றேன்” - இது நான்.
போகும் போதே அண்ணாவிடம் சொல்லி விட்டேன்..என்னை ஒரு மாதிரி பார்த்த அண்ணா ஒன்றும் சொல்லவில்லை.
எங்கள் தெருக் கோடியில் உள்ள டாக்டர் டிஸ்பென்ஸரிக்குச் சென்றோம்.
என் முறை வந்தது.
டாக்டரிடம் “ எனக்கு திருமணம் நடக்க இருக்கின்றது. அதற்கு முன், ஒரு ‘மெடிக்கல் செக்கப்’ செய்து கொள்ளலாம் என்று வந்திருக்கிறேன்’ என்று நான் சொல்ல, அவரும், ஒரு அரை மணி நேரம் முன்பு, அண்ணா பார்த்த மாதிரியே என்னைப் பார்த்தார்!
இருந்தாலும் டாக்டர் அல்லவா? உடனே சமாளித்துக் கொண்டு, “குட்..குட்..அப்படித் தான் இருக்கணும்” என்று சொல்லி விட்டு, “ நர்ஸ்” என்று ஒரு கூச்சல் போட, அதிரூப சுந்தரியாகவும்,அவலட்சணமாக இல்லாமலும் சற்று சுமாரான தோற்றத்துடன் ஒரு நர்ஸ் அங்கு பிரசன்னமானார்!
”சாருக்கு எல்லா டெஸ்டும் எடுக்கணும்.”
ப்ளட்?
ஷுகர்?
கொலஸ்ட்ரால்?
சால்ட்?
ஓகே!
ஓகே!!
ஓகே!!!
டாக்டருக்கு பரம திருப்தி..எனக்கும் மகிழ்ச்சி!
”இருங்க ஒண்ணே ஓண்ணு தான்!”
திடீரென்று விலாவில் ஒரு அழுத்து அழுத்தினார். பிறகு கேட்டார்.
“ வலிக்குதா?”
அழுத்தினால் வலிக்காதா?
“ வலிக்கிறது” என்றேன்.
சற்றே பரபரப்பான டாக்டர்,இன்னும் சற்று அழுத்தி,” இப்ப” என்றார்.
வலித்தது..
“வலிக்கிறது”
இன்னும் கூடுதலாய் பரபரப்பான, டாக்டர் வேறோருவரிடம் ஃபோனில் பேசினார்..உடனே அட்மிட் பண்ணிடுங்க” என்றெல்லாம் அவர் பேச்சில் அடி பட்டது
“என்ன சார்” என்று கவலையுடன் நானும், அண்ணாவும் ஒரு சேரக் கேட்டோம்.
“ சார் உங்க பையனுக்கு ’க்ரானிக் அப்பெண்டிசிடீஸ்’ இருபத்தி நாலு மணி நேரத்துக்குள்ள ஆப்பரேஷன் பண்ணியாகணும்..இல்லாட்டி..அவ்வளவு தான் சொல்ல முடியும் இப்ப ”
கனத்த இதயத்துடன் வீடு வந்து சேர்ந்தோம்..வீடு வரும் வரை அண்ணா ஒன்றும் பேசவில்லை!
வீட்டுக்கு வந்தவுடன் சரியான மண்டகப் படி!
’இந்த பைத்தியக் கார ஆட்டத்திற்கு நான் வரல்லே’ என்று அண்ணா சொன்னதினால், நான் மட்டும் இந்த டாக்டர் REFER செய்த அந்த ஸ்பெஷலிஸ்ட்டிடம் சென்றேன், சோகமாய்!
பத்து நிமிடம் காத்திருத்தல்!
பிறகு அழைப்பு.
“வாங்க”
“டாக்டர்... நான் ...இந்த ..”
“கொஞ்சம் பேசாம இரு, எனக்கு எல்லாம் தெரியும்” என்ற இந்த ஸ்பெஷலிஸ்ட் அந்த டாக்டர் பண்ணிய மாதிரியே விலாவை அழுத்தினார்.
“வலிக்குதா?”
வலித்தது.இருந்தாலும் சொன்னேன்.
“வலிக்கவில்லை”
உதட்டைப் பிதுக்கிக் கொண்ட அவர் இன்னும் பலமாக குத்தினார்.
“இப்ப?”
“ஊஹூம்”
இன்னும் பலமாய்....
“இப்ப சொல்லுங்க?”
கன்னா பின்னாவென்று வலித்தது.வலியில் அழுகையே வந்தது. இருந்தாலும் சமாளித்துக் கொண்டு சொன்னேன்.
“வலிக்கவே இல்லையே!”
டாக்டருக்கு பிரமாதமான கோபம். என்னை வைத்துக் கொண்டே,அந்த டாக்டரை ஃபோனில் திட்ட, ஒரு வழியாய் வெளியே வந்து விழுந்தேன்!
அதற்குப் பிறகு?
அதற்குப் பிறகா??
அதற்குப் பிறகு தான் உங்களுக்குத் தெரியுமே.. நான் எப்போது பக்கோடா வாங்கினாலும், அது சுற்றியுள்ள பேப்பரை கண்ணை மூடிக் கொண்டு ’டஸ்ட் பின்’னில் போட்டு விடுவேன் என்பது!!!