” சாப்பித மாத்தேன் போ !”

” சாப்பித மாத்தேன் போ !”
” சாப்பித மாத்தேன் போ !”
” சாப்பித மாத்தேன் போ !”
பல்லைக் கடித்துக் கொண்டு,முதுகில் ’ணங்’கென்று ஒன்று வைக்க வேண்டும் என்று வந்த கோபத்தை ரொம்பவும் கஷ்டப் பட்டு அடக்கிக் கொண்டாள்,வனஜா.
இந்த சுந்தரம் என்னடாவென்றால்,வாசலில் வைத்து குழந்தைக்கு சாதம் ஊட்டாதே
என்கிறான்.அது அவ்வளவு ’ஹைஜீனிக்’ இல்லையாம்.இதுவானால் சாப்பிடவே மாட்டேன் என்று முரண்டு பிடிக்கிறது.
சுந்தரத்தைப் பற்றி இங்கு சொல்லித் தான் ஆக வேண்டும்.ரொம்ப சுத்த,பத்தம் பார்ப்பவன்.பாத்திரத்தில் கொஞ்சம் கறி, கூட்டு மீந்தால் கூட,’கையால் எடுக்காதே..கரண்டி,ஸ்பூன் ஏதாவது ஒன்றால் எடுத்துப் போடு’ என்பான்.இதாவது பரவாயில்லே..சுட்ட அப்பளத்தைக் கூட கையால் எடுக்கக் கூடாதாம். அதற்கென்று ’ஹேண்டில்’ ஒன்று வாங்கியிருக்கிறான்.
கொஞ்சம் ‘ஓவரா’த்தான் இருக்கு..
என்ன செய்வது..வனஜா பழகி கொண்டு விட்டாள்.ஆனால், இந்த ‘கோட்டான்’ தான் இப்படி பிடிவாதம் பிடிக்கிறது.
” சாப்பித மாத்தேன் போ !”
சுந்தரத்திற்கு இது கேட்டிருக்க வேண்டும்.
“சாப்பிடாட்டிப் போ” என்றவன்,
”பேசாம விடு..வயறு காஞ்சா, தன்னைப் போல சாப்பிட வருவா..”என்றான்,இவளிடம்!
”போ..உம் பேச்சு..டூ....கா...உம் பேச்சு டூக்கா.போ..”
குழந்தை ’உர்’ரென்று முறைத்தாள், சுந்தரத்தைப் பார்த்து.
”நீங்க கொஞ்சம் பேசாம இருக்கீங்களா” என்றவள் குழந்தையைப் பார்த்துக் கேட்டாள்.
“ஏம்மா சாப்பிட மாட்டே?”
“ நாக்கு நாணாம் “
“ நாக்கு நாணாமா, ஏன்?”
இந்த சுவாரஸ்யமான உரையாடலை கேட்டுக் கொண்டிருந்தான், சுந்தரம்.
“அதான் ஏன்னு கேக்கிறேன்னில்லே”
” சாப்பித மாத்தேன் போ !”
கொஞ்சம் மாற்றி யோசித்தாள், வனஜா.
“ அப்ப எங்க தான் சாப்பிடுவே?”
“ தோ..” - குழந்தை வாசலைக் காண்பித்தது.
“ ஏன்?”
“ ஏன்னா..அங்க காக்கா இக்கு.. நாக்குத்தி இக்கு..அங்கப் போனா, அதும் நம்மோட சாப்பிதும்..அதுக்கென்ன அம்மா இக்கா..இப்பதி சாதம் ஊத்த?”
குழந்தையின் பதிலைக் கேட்டு விக்கித்து நின்றான், சுந்தரம்!
வனஜாவும் தான்!!