தமிழ் புத்தாண்டே வருக..!!

நாம் சிறுவர்களாய் இருந்த காலத்தில், தமிழ் புது வருஷப் பிறப்பு என்றாலே கொண்டாட்டம் தான். காலையில் எழுந்தவுடன் பூஜை ரூமில் கண்ணாடி, அதன் பக்கத்தில் ஆப்பிள்,ஆரஞ்சு,கொய்யா,திராட்சை,பேரீச்சை என்று விதம்,விதமாய் பழங்களும்,நூறு ரூபாய் நோட்டுகளும் தட்டில் வைத்துப் பார்க்கச் சொல்வார்கள். ஸ்வாமி படத்தின் அருகில் நமஸ்காரம் செய்து விட்டு, கொஞ்ச நேரம் அப்படியும்,இப்படியுமாய் பொழுது போய் விடும்.
வாசல் திண்ணைக்கு வந்து நம்மோடத்த நண்பர்களுக்கு வாழ்த்துச் சொல்லுவோம். டூ விட்ட நண்பர்களுக்குக் கூட வாழ்த்துச் சொல்லி, நட்பைப் புதுப்பிப்போம்.
அதற்குள் வாசலில் ஒரு அறிவிப்பு வரும். பெருமாள் கோவிலில் இத்தனை மணிக்கு பஞ்சாங்கம் படிக்கப் போகிறார்கள் என்று. அங்கு போனால், பானகம்,நீர் மோர், வெள்ளரிப் பிஞ்சு என்று விதம்,விதமாய் தருவார்கள். ஏக குஷி தான்!
அப்புறம் சாப்பாடு. நிச்சயம் வேப்பம்பூ பச்சடி இருக்கும். அதை தவிர பழப் பச்சடி. யாராவது உறவுக் காரர்கள் வீட்டுக்கு வருவார்கள். வீடே ஜே ஜே என்று இருக்கும். என்ன ஒரு கஷ்டம் என்றால், குழந்தைகளாகிய எங்களை சீக்கிரம் குளி சீக்கிரம் குளி என்று உயிரை எடுப்பார்கள். மற்றபடி எல்லாமே ஜாலி தான்.
ஆனால் இன்று....
ஒரு நாள் தான் லீவ். மெல்ல சோம்பல் முறித்து எழும்பல். பல் தேய்த்து காஃபி குடிக்கும் போது தான் கண்ணாடியில் பழங்கள் பார்க்க வேண்டும் என்ற ஞாபகம் வரும். அதை செய்யலாம் என்று நினைக்கும் போது, தொலைக் காட்சியில் ஒரு interesting ஆன ப்ரோக்ராம். அதைப் பார்த்துக் கொண்டே இருந்தால், பொழுது போயே போய் விடும்!
ஊரில் இருந்து அப்பா, அம்மா வாழ்த்து சொல்லும் போது தான் ஆஹா.. இன்று பண்டிகை என்று ஞாபகம் வரும். அதற்குள் கொஞ்சம் வீட்டு வேலைகள் செய்வோம். பெரும்பாலும் டி.வி.யில் advertisement வரும் போது தான் வேலைகள் செய்வோம். பிள்ளைகள் நமக்கு மேல். தொலைக் காட்சி நிறுவனங்கள் நிறைய நிகழ்ச்சிகள் வைத்து நம் நேரம் எல்லாவற்றையும் விழுங்கி விடுவார்கள்.
அதற்குள் சாயங்காலம் வந்து விடும். எதாவது கோவில் போக வேண்டும் என்று தீர்மானம் செய்து, அதை செயல் பட ஆரம்பிக்கும் போது, இன்னொரு programme வந்து நம்மை மறக்கடிக்கச் செய்து விடும். இப்போது blog என்று ஒரு புதுப் பழக்கம் வேறு!
யாராவது தப்பித் தவறி வீட்டுக்கு வந்தால் கூட, வா என்று ஒரு ஒற்றைச் சொல்லை உதிர்த்து விட்டு, டி.வி. பார்க்க ஆரம்பித்து விடுவோம்! அதையும் அவர்களும் தப்பாக எடுத்துக் கொள்ள மாட்டார்கள். ஏனென்றால் அவர்கள் வீட்டுக்கு நாம் போனாலும் இது தான் நடக்கும் என்பது எங்கள் இருவர்களுக்கும் தெரியும்!
புத்தாண்டே புதுப் புடவை கட்டிக் கொண்டு, நம் வீட்டுக்கு வந்தாலும், அதற்கும் நம் முகத்தை டி.வி. யிலிருந்து சற்றே முகம் திருப்பி வா என்கிற ஒற்றைச் சொல் தான்!
இரவு எல்லாரும் தம்தம் முகங்களை முழுவதும் தொலைத்து விட்டு, ஒரு வெறுமை பரவ, 'ஆஹா.. வீட்டில் கட்டா..கட்டையாய் பெரியவர்கள் இருந்தால் எவ்வளவு ரம்யமாய் இந்த பண்டிகையை நாம் கொண்டாடியிருப்போம் 'என்ற ஏக்கம் மனதினை கவ்வும். அதற்குள் அடுத்த நாள் ஆஃபீஸ் போக வேண்டியதற்கான ஆயத்தங்கள்
மனதினை அழுத்த அதுவும் மறந்து போய்...
இன்றைய பண்டிகைப் பொழுது இப்படி கழிந்து விட்டது.
இப்போதே இப்படி போய் விட்டது!
நாளை எப்படியோ!!!!