திருப்பராய்த்துறை விஜயம்!

திருப்பராய்த்துறை...எங்கள் வாழ்வோடு சம்பந்தப் பட்ட ஒரு கிராமம். திருச்சியிலிருந்து கரூர் செல்லும் மார்க்கத்தில் அடுத்த இருபத்தி இரண்டாம் கிலோ மீட்டரில் வந்து விடும் ஒரு அழகிய கிராமம். வழி நெடுக பச்சை பசேலென வயல்கள்..முத்தரச நல்லூர் என்ற ஊர் கடக்கும் போது, அந்த கால ஆட்களுக்கு ஆராதனா படம் ஞாபகம் வந்து விடும். அருகருகே ரயிலும், பஸ்ஸும் போகும் அழகே அழகு. ராஜேஸ் கன்னா மெளத் ஆர்கனில் ’மேர் ஸப்புனிக ஆயே கேது’ என்று காரில் கொட்டமடித்துக் கொண்டு உற்சாகம் கொப்பளிக்கப் பாடும் பாடல் இன்னமும் கண் முன்னே நிற்கிறது!
திருப்பளாத்துறை என்று தான் தாத்தா,பாட்டி, அம்மா,அம்பி மாமா எல்லாரும் அந்த ஊரை சொல்வார்கள்.அதனால் எங்களுக்கும் அது திருப்பளாத்துறை தான்.திருப்பளாத்துறை என்றவுடன்
தித்திப்பு ஞாபகம் வரும். அம்பி மாமா எப்போது எங்களைப் பார்க்க வந்தாலும், கையில் நிறைய மிட்டாய்களுடன் வருவார்.
கோடை விடுமுறை அன்று திருப்பளாத்துறை செல்வது என்றால் எங்களுக்கு மிகவும் இஷ்டம்.அம்மா தான் கூட்டிக் கொண்டு போவா. ஒரு தடவை இங்கு ஆங்கரையிலிருந்து போகும் போது, பஸ் கொள்ளிட ஆற்றைக் கடந்தது. அப்போது பஸ் பயணி ஒருவர் ‘ இந்த இடத்திற்கு கொள்ளிடம் என்று ஏன் பெயர் வந்தது எனக் கேட்க, நான்’ காவிரி பெருக்கெடுத்தால், கொள்ளும் இடம் கொள்ளிடம்’ என்று சொன்னேன்.அந்த கால கட்டத்தில் ‘கரிகாலன் கட்டி வைத்தான் கல்லணை’ என்கிற பாடல் பிரபலம். அதில் ‘காவிரி பெருக்கெடுத்தால் கொள்ளும் இடம் கொள்ளிடம்’ என்று ஒரு வரி வரும்.அதை டக்கென்று சொன்னதும் அவர் ‘பய கெட்டிக் காரன்’ என்று தட்டிக் கொடுத்தது இன்னமும் ஞாபகம் இருக்கிறது.
ஆச்சு..அம்மாவுடன் திருப்பளாத்துறை வந்தாச்சு.அம்மா, பாட்டியுடன் கொஞ்ச நேரம் பேசி விட்டு சாயங்காலம் அண்ணா வந்து ஆங்கரைக்கு அம்மாவை கூட்டிக் கொண்டு போக, நானும் கிரியும் இங்கு இரண்டு நாள், சுந்தர பெரியம்மா அகத்தில் இரண்டு நாள் என்று இருந்தோம்.
இங்கு சாரதா நகரில், பாட்டி,அம்பி மாமா, ஜெயா சித்தி அங்கு சுந்தர பெரியப்பா, சுந்தர பெரியம்மா கிரிஜா அக்கா,ராமகிருஷ்ணன் .ஆங்கரை பாட்டி அளவுக்கு இந்த பாட்டி எங்களுக்கு பரிச்சயமில்லை.
அம்பி மாமா ஸ்கூல் ஹெச். எம். அந்த எலிமெண்ட்ரி ஸ்கூல் கோவில் உள்ளே இருக்கிறது.
சாரதா நகர் வீடு ரொம்ப சின்னது. வீடு முழுக்க ஈக்கள். கயிற்றில் வாத்தியார் படத்துக்கு க்யூவில் நிற்கும் ரசிகர்கள் போல், துணி உலர்த்தும் கயிற்றில் ஈக்கள் க்யூவில் நிற்கும்! எப்போதாவது ரயில் சத்தம் கேட்டால்,எங்களை பெரியவர்கள் தூக்கிக் கொள்வார்கள்.அந்த சின்ன சமையல் உள் ஜன்னல் வழியே ரயில் போவது ஜோராகத் தெரியும். மதியம் வெயில் தகிக்கும்.அப்போது நான் கொல்லைப் பக்கம் போய் அங்குள்ள வாழை மரத்தைக் கட்டிக் கொள்வேனாம்..எனக்கு ஞாபகம் இல்லை. எப்போதாவது மயிலும் வரும்.
ஆச்சு அடுத்த இரண்டு நாள் சுந்தர பெரியம்மா அகம். ராமகிருஷ்ணன் எங்களை விட ஐந்து வயது பெரியவன்..அப்புறம் அக்கா. இன்னமும் ஞாபகம் இருக்கிறது சிட......ர் (ஸ்ரீதர் என்பதை) என்று பெரியப்பா என்னை கூப்பிடுவது..இங்கிருந்து காவேரி பக்கம். அகண்ட காவேரி.போகும் போதே புளிய மரத்திலிருந்து புளியங்காய் அடித்து தின்போம். அப்புறம் பெரிய மாட்டுப் பண்ணை.
இவர்களகத்திலிருந்து சிவன் கோவில் பக்கம்.
சுந்தரப் பெரியம்மா வீட்டில் தான் கறைத்த மா தோசை என்பது உண்டு என்றே எங்களுக்கு தெரியும். அது வரை தோசை என்றால், மாவை அறைக்க வேண்டும் என்று நினைத்திருந்தோம்..இது கொஞ்சம் பெரிய வீடு..வெயில் அவ்வளவாகத் தெரியவில்லை..
சாயங்காலம் ஆனால் கோவில் தான்.
என்ன அருமையான நாட்கள் அவை!
மறுபடியும் சின்னப் பையன்களாக மாறி விட மாட்டோமா?
அன்று ’டேய் ஸ்ரீதர்’ என்று ஆளுக்கு ஆள் கூப்பிடுவார்கள் செம எரிச்சலாய் இருக்கும். இன்று ’டேய் ஸ்ரீதர்’ என்று யாராவது நம்மை கூப்பிட மாட்டார்களா என்கிற ஏக்கம் ஜாஸ்தியாகி விட்டது. அப்படி வாத்சல்யத்துடன் கூப்பிடும் ஆட்கள் மிகமிகக் குறைவு..ஏனென்றால், இன்றைய கால கட்டத்தில், நாம் தான் பெரியவர்கள். நம்மை அப்படி யார் உரிமையுடன் ..ஆசையுடன் ..கூப்பிடப் போகிறார்கள் இனி?